“Vuile lesbo”

Ik ben Margot, 19 jaar en ik ben 4-5 jaar geleden voorzichtig uit mijn kast gekropen. Wat een binnenkomer, I know. Ik realiseerde me al heel vroeg dat ik niet voelde bij jongens wat mijn vriendinnen erbij voelden. Ik zat in het eerste middelbaar en dacht oprecht dat ik ziek was. Dat ik niet verliefd kon worden. Niemand wist ervan en ik durfde er simpelweg met niemand over praten. Het eerste middelbaar, het was een moeilijke leeftijd om bovenop mijn puberteit ook nog eens mijn geaardheid te ontdekken. Hoe kon het nu dat ik niet verliefd kon worden, waarom moest dat nu weer bij mij gebeuren? Ik voelde me een klein kindje dat samen met 12 anderen van een glijbaan viel en als enige haar arm brak, terwijl de anderen geen schram hadden. Het was lange tijd mijn manier om te ontsnappen van de realiteit, die ik toen niet onder ogen wilde zien. Iets later ontdekte ik dat die gevoelens van mijn vriendinnen voor jongens hetzelfde waren als mijn gevoelens voor een meisje in mijn leven.

Ik schrok me een hoedje, meer nog, ik schaamde me dood. Ik wist niet veel over “lesbisch zijn”, ik wist alleen dat ik dát niet wou zijn. Waarom moest dat nu? Waarom moest ik nu anders zijn? Mijn vrienden lachten altijd met een meisje uit onze klas en zeiden dan “hoe een lesbo ze wel niet was”. Lesbo, lesbi, lesbisch, het is daar dat ik mijn agressie en afgunst tegenover die woorden heb ontwikkeld. Het is iemand genadeloos in een hoekje duwen, zonder dat die persoon erom vraagt. Het is iemand labelen terwijl die persoon niets liever wil zijn dan gewoon mens zijn in de ogen van anderen. Ik heb er lang tegen gevochten, toegeven was gewoon geen optie. Ik werd verliefd op een meisje en ik kon het niet langer voor mezelf ontkennen, maar ik kon wel mijn buitenwereld voorliegen. Ik veranderde de zij naar hij. Haar uiterlijk werd de mannelijke versie, haar karakter ook. Ik moest liegen, want een te vrouwelijke jongen zou opvallen. Mijn vrienden geloofden mij, en hoe graag ik dat ook wou, ik was toen niet gelukkig. Eerder gekwetst, omdat mijn eigen vrienden niet door de leugen konden zien.

Het was pas in het derde middelbaar dat ik ervoor ben uitgekomen. Ik heb gekozen voor de korte pijn, en ik heb in no time iedereen alles verteld. Mijn ontdekking, mijn geaardheid, mijn zekerheid dat het echt enkel meisjes was en ging blijven (geen idee waarom holebi’s dat nog zo vaak moeten meedelen of sterker nog, verzekeren), mijn relatie en ja ook mijn angst voor de wereld. Niet iedereen reageerde even goed, maar de woorden lesbo en lesbi bleven achterwege en dat was voor mij op dat moment voldoende. Ik had het alleen maar aan mijn vrienden verteld, om net de pesterijen die volgden toen iedereen het wist te vermijden. Een stom misverstand was het. Een klasgenoot werd verliefd op mijn vriendin, en mijn vriendin versprak zich. Het hele derde middelbaar wist het en daar was ik nog niet op voorbereid. Ik ben toch sterk in mijn schoenen gekropen en heb de pesters uitgedaagd om plezier te vinden in het uitlachen van iemand die het niet aan haar hart laat komen, althans dat toch laat uitschijnen. Het heeft een paar weken geduurd maar de fun was er snel af toen ik iedereen van antwoord begon te dienen. Alleen op “vieze lesbo” en “lelijke lesbi” had ik geen woorden klaar, tranen daarentegen wel.

Mijn middelbare carrière verliep goed, meer en meer mensen wisten het en slechte commentaar bleef uit. In het zesde middelbaar vertelde ik mijn klas over mijn zoektocht naar geaardheid en de zoektocht van anderen naar hun geaardheid. Ik vertelde over de vele pesterijen die anderen moesten meemaken, over ouders die hun kinderen niet wilden aanvaarden en over jongeren die zichzelf niet wilden aanvaarden. Nog nooit had ik me zo krachtig gevoeld als toen, zo eerlijk en zo open over wie ik was en wat ik vroeg van de wereld. Ik vroeg gewoon om dat labelen met woorden als lesbi en lesbo achterwege te laten en om mij te zien als iemand van hen. Mijn hart werkt anders, en jongens zullen mij nooit vlinders doen krijgen, maar los van dat ben ik gewoon heel normaal. Je ziet het zelfs niet aan mij, hoewel anderen soms anders beweren.

Ik kom nooit echt in contact met geweld of haat ten opzichte van mijn eigen geaardheid. Ik vertel in kleedkamers en op sportvelden over mijn vriendin, ik neem ze mee naar mijn familie en vrienden. Ik neem haar hand vast op straat en kus haar waar haar vrienden bij zijn. Maar soms ervaar ik toch nog enige aarzeling. Hoe we soms onze handen wegtrekken als er iemand op ons afkomt, of hoe we soms afstand nemen van elkaar wanneer we in bepaald gezelschap zijn. Een beetje angst zit er toch nog in.
Die angst ervaarde ik gisteren op een ander niveau. Ik nam de trein van Leuven naar Antwerpen, van mijn vriendin haar kot naar mijn universiteit. Als een gelukkige ziel stapte ik de trein op en las ik met een brede glimlach de lieve sms die mijn vriendin gestuurd had vlak nadat we afscheid genomen hadden. Ik nam plaats en enkele minuten later kwam er een man naast mij zitten. Hij zat dichter dan dat een normale onbekende persoon dat doet in een trein. Ik werd ongemakkelijk van zijn starende blik en schoof wat dichter naar het raam. Hij schoof met mij mee en in mijn hoofd begonnen alarmbellen samen met “blijf vooral rustig”-stemmetjes afwisselend te rinkelen. Ik nam mijn gsm, deed het gesprek met mijn vriendin open en las nogmaals haar lieve bericht vol complimentjes en hartjes. De man had blijkbaar nog nooit van het concept privacy gehoord en vond dat hij wel mocht meelezen.

Hij zag de hartjes, las waarschijnlijk ook de meisjesnaam bovenaan mijn scherm en begon te roepen hoe ik een “vuile lesbo” was. Ik was het niet waard om een leven te hebben zei hij. Hij schopte tegen de boekentas tussen mijn benen, riep hoe vuil en lelijk ik was, meer nog “hoe hij mij zou laten zien wat de wereld zou moeten doen met abnormale lesbo’s zoals mij”. Hij zou mij dan wel leren dat “een vrouw bij een man hoorde, en dat er geen andere optie was”. “De vrouw was niks waard zonder een man” vervolgde hij. Ik was niks waard en ik verdiende geen leven in deze maatschappij. Het duurde lang vooraleer er iemand recht stond en hem wegstuurde. Huilend heb ik de rit naar Antwerpen uitgezeten.

Ik had toen geen woorden klaar om hem van repliek te dienen, ik was in shock en ik voelde die afgunst naar mezelf opnieuw zoals ik die voelde 5-6 jaar geleden. Ik was eventjes bang geweest om mezelf te zijn en dat zat niet in mijn karakter. Ik had toen geen woorden maar ik heb ze nu wel en ze zijn gericht naar eenieder die de man gelijk geeft:

Vanaf vandaag mag je mij lesbo of lesbi noemen. Zeg me maar dat ik geen leven verdien en hoe een vrouw zeker een man nodig heeft. Vertel me maar hoe ik niks waard ben. En ik beloof u, ik maak van elke dag de uitdaging om te tonen hoe ik zoveel meer ben dan wat jullie zijn. Hoe ik een leven verdien, en hoe ik absoluut geen man nodig heb. Meer nog, ik zal tonen hoe ik meer van mijn leven maak dan dat u heeft gedaan, meneer, want haat ten opzichte van iets dat u niet kent, bewijst alleen maar uw zwakte. Duw me maar genadeloos in dat hoekje met een label rond mijn hoofd, ik haat het niet langer. Daag me uit, maar ween niet als ik battle na battle win. Want één ding is zeker: na vandaag ween ik nooit meer om wie ik ben. Na vandaag ben ik altijd en overal mezelf. Na vandaag ben ik Margot, de lesbo want thank god: het rijmt én klinkt geweldig. Bedankt meneer, vanaf vandaag ben ik nog trotser op het feit dat ik anders ben want zoals u, nee bedankt dat wil ik nooit zijn.